تنهای تنها در تاریکی ها می رفتم.
دست های من از فانوس خالی شده بود
همه ی اندیشه هایم به ناکجا رفته بود
دست من
انگشتان من خوشه های خشم را می فشرد
ثانیه های من از انعکاس بی کسی ام لبریز می شد
تنهای تنها بودم
در تاریکی شب
باور می کنی؟
ـ تنهاـ
من از بیراهه های غربت سفر کرده بودم
شب
انتظار تنهایی مرا میکشید
ماه
منتظر بود
تا من تب دار گردم
دریا
منتظر بود تا فانوس دریایی من
راه را برای قایقران سرگشته روشن کند
ولی هیچ یک.....
من میرفتم
.... می آمدم
من آغاز یک تنهایی بودم ....
اما
تو آمدی...
شاید از افق روشنایی
چون کنار فرود تو
هنوز غبار و ذرات متراکم نور غلتان بود
دست مرا گرفتی و بردی
از میان تنهایی های بی پایان
تا در وجود معلوم خود به خویش پیوندم دهی
منم
دستم را با جسارتبر پیکر تنهایی خود کشیدم
دیگر وجود تنهایی م
سرد نبود ....
اکنون در اکنون معلوم
در آهنگ پر بار زمان
در این ثانیه های سرد
دوباره تو را می جویم....
میا ما دنیایی از دانسته هاست...
و روشنی شب های اندیشه های پرثمر
فراموشی دردهاست...