آدم و حوا
نمیدانم
نمیدانم
نام تو چیست؟
اهل کجایی؟
از کدام کهکشان هستی؟
از کدام آسمان باریدی؟
از کدام زمین روییدی؟
چه بودی؟ چه هستی؟ چه خواهی شد؟
نمیدانم
راه و رسم عاشقی را از که آموختی؟
در کدام مدرسه؟
از کدام آموزگار عشق؟
نمیدانم
.....
مهم نیست
میدانم
عاشقم هستی
میدانم
دوستم داری
و میدانم
من هم دوستت دارم....
عروسک تنهایی
شاد است و دلگرم
به روزهایی که می آیند
ــ آینده ــ
همیشه لبخند به لب دارد
خنده ــ خنده ــ خنده ــ...
شیرین و دلچسب
وادار میکند که برویش بخندی
شاید همین حالا
کسی میان بادهای سهمگین دلم
جا خوش کرده باشد
برای رهایی از تنهایی!!!
پیشکشش میکنم این لبخند را
که دلش خوش باشد
که کسی هست برایش
بزند لبخندی...
هرچند نمیداند
که این لبخند
عروسکی ست
لبخند عروسک تنهایی م!!!
ترنم وحی
احمد مرسل آن چراغ جهان
رحمت عالم، آشکار و نهان
دین بدو یافت زینت و رونق
ز آن که زو یافت خلق راه به حق
سنایی غزنوی
کریم السجایا، جمیل الشیم
نبی البرایا، شفیع الامم
سعدی
بعثت برای همه مستضعفان و پابرهنگان تاریخ و برای همه آنانی که به زندان تار هستی پا نهاده اند، رهایی است و آواز وصل، خجسته بنایی است که بر ویرانه های آدمیت و انسانیت برپا شد و سر برافلاک سایید و بعثت حلقه پیوستگی آدم با پروردگار شد.
آن که عالم را زشرک و جهل و حیرانی رها شد
با فروغ و دانش و دین، آن دل داناستی
الهی قمشه ای
ناخوانده درس استاد شد، ویرانه ها آباد شد
کاخ کرم بنیاد شد، جای مظالم ریشه کن
شب رفت و صبح آمد زپی دوران ظلمت گشت طی
پروانگان شمع و بی جمع اند در هر انجمن
حق بر ضلالت چیره شد، روشن فضای تیره شد
چشم کواکب خیره شد، بر آن همه پرتوافکن
قاسم رسا
در عید مبعث و همگام با برانگیخته شدن رسول خاتم(ص) ستاره، یاس از آسمان بارید، با بعثت رسول و نزول آیات قرآن حکیم آبشار بشارت و نویدامید روان شد، خستگان زمین و مظلومان زمان را توان و تبسم برجان و لب نشست و بردل های کویرزده و پررنج، سبزه های صدق و صفا و محبت و عشق رویید و
درخت سترگ رسالت جوانه زد.
زشرع او که مهر انور آمد
جهان را مهر بالای سرآمد
وحشی بافقی
صبح هدی تافت از جبین محمد
عرصه ی دنیا گرفت دین محمد
جامی
بعثت نقطه اوج و هدایت قافله انسانی به سوی سرمنزل سعادت است. او برانگیخته شد تا راه و رسم مهرورزی و خردورزی را به انسان هایی که از تیرگی جهان رسیده بودند، نشان دهد و طریق عشق و مهرورزی را به آنان بیاموزد. محمد امین(ص) به رسالت و پیامبری همگان در همه زمان ها و عصرها و برای همه نسل ها مبعوث شد تا سرآغاز طلوع رسالتی باشد که مکمل ادیان آسمانی و دیگر انبیای الهی باشد.
اساس شرع او ختم جهان است
شریعت ها بدو منسوخ از آن است
نظامی
امی گویا به زبان فصیح
از الف آدم و میم مسیح
نظامی
یتیمی که ناکرده قرآن درست
کتب خانه چند ملت بشست
سعدی
ای رهروان راه حریم اله را
شرع تو تا به روز ابد شارع بین
ابن حسام خوسفی
عبدالرزاق اصفهانی شاعر قرن ششم در شاهکار ترکیب بندش در نعت رسول اکرم(ص) و در تشبیهی بسیار زیبا و در بیت:
ای مذهب ها زبعثت تو
چون مکتب ها به عید نوروز
می گوید: همان گونه که مکتب ها در عید نوروز تعطیل است، مذاهب و مکاتب دیگر هم بر اثر بعثت مبارک رسول خاتم (ص)تعطیل و از کار و رونق افتاده است.
با بعثت و به یمن رسالت پیامبراکرم(ص) که همان طلوع سپیده صادق و فجر حقایق است، خداوند یکتا کتابی شفابخش را به رسم چشم روشنی به جهان و جهانیان هدیه آورد و سرآغاز نزول تدریجی قرآن گردید. تا آن حضرت با تلاوت آیات الهی اش بر مردم، جان تازه ای در افق دید آن ها گشاید و چشم آن ها را به سوی حقایق بازکند و این همان مژده عظیمی است که خداوند برای دل گرمی و قوت روح به حضرت پیامبر(ص) می دهد که:
چاکرانت شهرها گیرند و جاه
دین تو گیرد زماهی تا به ماه
ای رسول ما تو جادو نیستی
صادقی، هم خرقه موسیستی
من کتاب و معجزت را رافعم
بیش وکم را من زقرآن مانعم
تا قیامت باقیش داریم ما
تو مترس از نسخ دین ای مصطفی
(مولوی)
با بعثت پیامبر(ص) از آسمان امید باران هور بارید و از مهتاب قطره های بشارت و نور تراوید. روح بهاران زمین از آفاق وصال دمید و عطر عطا از عرش اعلی به زمین رسید. مسیح از عرش به زیر آمد و در قدوم پیامبر در غار حرا شمع شعف افروخت و موسی با عصای ارادت، دریای شوق شکافت و درخت رنج رسولان و شاخه ی اشک خوبان به ثمر نشست، چرا که محمد(ص) عصاره همه خوبی ها و پیامبران و ادیان الهی قبلی بود.
ای شرع تو چیره چون شب، روز
وای خیل تو بر ستاره پیروز
جمال الدین عبدالرزاق اصفهانی
بی شک از اهداف عالیه بعثت نبوی، اتحاد مسلمین است. او برانگیخته شد تا در پرتو بالندگی و تزکیه و با ابزار حکمت آموزی و پیام رسانی شفاف و با تمسک به آیات وحیانی قرآن تفرقه و کینه ها را از میان آدمیان بردارد و به تاسی از «تعالوا الی کلمه سواء بیننا و بینکم» روح وحدت و هم گرایی را تقویت و بذر محبت و عشق ورزی را بیفکند.
اقبال لاهوری که خود از پیشروان اصلاح و اتحاد مسلمین است در شعری زیبا و در بیان معنای رسالت رسول خاتم این گونه می سراید که:
حق تعالی پیکر ما آفرید
وز رسالت در تن ما جان دمید
از رسالت صدهزار ما یک است
جزو ما از جزو مالاینفک است
آن که شان اوست «مهدی من یرید»
وز رسالت حلقه گرد ما کشید
حلقه ی ملت محیط افزاستی
مرکز او وادی بطحاستی
از رسالت هم نواگشتیم ما
هم نفس هم مدعا گشتیم ما
پس خدا بر ما شریعت حتم کرد
بر رسول ما رسالت ختم کرد
قوم را سرمایه قوت از او
حفظ سر وحدت ملت از او
حق تعالی نقش هر دعوت شکست
تا ابد اسلام را شیرازه بست
در پایان باید گفت: بعثت نشانه مهرورزی خدای با خاکیان است و تکرار رحمت های بی منتهای او با اهل زمین و پیامبر رحمت با خود رحمت آورد و رافت پراکند و ارمغان بعثت او هم دلی و هم صدایی نسل آدم است. او برانگیخته شد تا برگ زرینی بر کتاب نبوت انبیا بیفزاید و آیات شفاعت را تلاوت کند. امید آن که امت آن مبعوث خداوندی برای همیشه برانگیخته و سرشار از بعثت باشند.
هفت پندار
گشاده دست باش، جاری باش، کمک کن (مثل رود)
باشفقت و مهربان باش (مثل خورشید)
.........
اگرکسی اشتباه کرد آن رابه پوشان (مثل شب)
وقتی عصبانی شدی خاموش باش (مثل مرگ)
متواضع باش و کبر نداشته باش (مثل خاک)
بخشش و عفو داشته باش (مثل دریا )
اگر می‌خواهی دیگران خوب باشند خودت خوب باش (مثل آینه)
بخدا حواسم بود....
من نشکستم!!!!!
شیشه ای بود
صیقلی٬
دل بود...
بخدا مراقبش بودم
خیلی...
تو دستام بود
از جونم بیشتر مراقبش بودم
به همه چی حواسم بود
همه چی
حتی برگی که از درخت می افتاد
ولی....
مگه ی آدم چقدر توان داره؟
چقدر میتونه مواظب باشه؟
چقدر میتونه .....
سنگ بود...
خوردم زمین
ندیدم
بخدا حواسم بود
دستام داغون شد
خورده هاش رفت تو قلبم
مقصر منم؟
من مواظب نبودم؟
من ندیدم ؟
حالا میگی درستش کن!!!
چی رو باید درست کنم؟
بخدا حواسم بود
من.....
کاش یه جور دیگه برداشت میکردی...
پرنده سپید
ای پرنده سپید
تابوت آرزوهایم را با خود ببر
زود تر از آنچه که می توانی
پرواز کن
برو
و دور شو
آنقدر قدرتمند هستی
دیوارهای این حصار پوشالی را در هم شکنی
میدانم
هنوز سینه ای درون این تابوت
گه گاهی می تپد
و نفسی می آید
شعله اش کم نور است
ولی هست
گه گاهی زبانه میکشد
و طالب هوایی تازه
برای بهتر سوختن
و شاید ساختن....
پرنده من
تو هنوز همانی
که دز سینه ات آرش ها و فرهادها را پروراندی...
تو همانی که قلبت را به تاراج نگذاشتی
و من
فرزند توأم
در این آسمان خاموش
که ابری برای بارش ندارد....
حتی برای سایه شدن
....