لبخند همیشگی

 

و باز همان لبخند همیشگی 

خودت خوب می دانی 

که لبخندت 

شد معنای زندگیم... 

آنقدر از خود بی خود میشوم 

که فراموش میکنم 

ایستگاه خالی شده!!! 

. 

. 

. 

حالا آنقدر جسورم که 

حتی « او » برایم « تو » میشوی 

  وقتی مشیری میگوید : 

« لبخند او برآمدن آفتاب را  

در پهنه ی طلایی دریا 

از مهر می ستود 

در چشم من ولیکن 

لبخند او برآمدن آفتاب بود » 

حالا آنقدر سرمست می شوم 

که اینگونه زمزمه می کنم 

وقتی تو می خندی....: 

« لبخند تو برآمدن آفتاب را  

در پهنه ی طلایی دریا 

از مهر می ستاید 

در چشم من ولیکن 

لبخند تو برآمدن آفتاب است »