تو هستی

 

و باز فردایی 

که رویای لبخند توست 

در پهنای این عصر غریب 

که میشود تکیه گاهم 

و من 

بی پروا از ثانیه هایی که  لبخندت را بدرقه می کنند 

لبخند میزنم 

به تو  

و فردایی که می آید 

و پیشکش می کند  

لبخندت را 

و وجودت را 

چه بی پروا می نگارم 

بودنت را 

در هستی ام 

که حتی نمیدانم 

زمزمه دلتنگی ام - نامت- چیست 

که نمیدانم 

آنقدر که من دوستت دارم 

تو هم بیشتر مرا دوست داری؟! 

مهم نیست 

لازم نیست دلتنگ فردا شوم 

حال تو هستی 

و لبخندی که بی منت 

نثارم میکنی.... 

تو هستی.....