تبر

 

داوطلبانه 

تبر به دست گرفتم 

و راهی شدم 

وقت مناسبی بود 

و نیاز به هیزم٬فراوان  

که معرکه آتش و شور بر پاست 

 و چه بهتر که الان  

بعد از چند روز فکر .... 

حالا بهترین موقع بود 

که درخت خاطراتم را 

درخت خاطرات با تو را 

برای همیشه قطع کنم 

نگران نشو 

سنگ نشدم 

این حکم دلی ست که  

یکبار 

و شاید برای آخرین بار 

شکسته شد ...... 

مأمورم و معذور 

پس دلخور نشو 

راه درازی در پیش گرفتم 

تنها 

راه افتادم در جنگل خیال 

دلم سوخت 

قشنگترینش را موریانه خورده بود 

و بلندترینش 

خشک شده بود 

پر بود از علف های هرز  

و پیچک هایی که سخت در هم تنیده بودند 

و من باید تنهایی  

این جنگل را آباد کنم  

. 

. 

. 

سخت بود  

خسته برگشتم 

. 

. 

. 

و حالا
دور این آتش 

در جمع هستم  

ولی تنها 

و خسته تر از همیشه 

خستگی ای که فقط برای من تعریف شده است 

می نگرم به خاکستری 

که زمانی درخت خاطراتم بود 

درخت خاطراتم با تو 

و دیگر هیچ 

«هیچ از تو برای من 

و شاید 

هیچ از من برای تو 

یادیگاریهایمان ابدی است...»