دلتنگی

 

دلم برای کسی تنگ است 

که آفتاب صداقت را 

به مهمانی گل های باغ می آورد 

و گیسوان بلندش را  

                             ـ به بادها می دهد 

و دست های سپیدش را 

 به آب می بخشید.... 

 دلم برای کسی تنگ است 

که آن دو نرگس جادو را 

به عمق آبی دریای واژگون می دوخت 

وشعر های خوشی برای پرندگان می خواند  

دلم برای کسی تنگ است 

که همچو کودک معصومی 

دلش برای دلم می سوخت 

و مهربانی خود را 

نثار من می کرد... 

دلم برای کسی تنگ است  

که تا شمال ترین شمال 

و در جنوب ترین جنوب 

ـ در همه حال 

همیشه در همه جا 

                     ـ آه با که بتوان گفت  

که بود با من و  

                   ـ پیوسته نیز بی من بود 

و کار من ز فراقش فغان و شیون بود 

کسی که بی من ماند 

کسی که با من نیست  

کسی ...... 

                     ـ دگر کافی ست

« حمید مصدق »