نامه بارانی ـ قسمت اول

سلام به همه دوستان شرقی 

تو این پست همه دلتنگی ها و نگرانی های یک عاشق رو بصورت یک نامه نوشتم.البته قسمتیش رو....  

بانوی شرق

 **************************************************************** 

«به نام آنکه هرجه داریم از اوست» 

با چشمانی گریان بر روی دفتر قلبم نوشتم ٬طلوع عشق... 

گفت: چه زیباست... 

بعد نوشتم غروب عشق... 

صبر کردم٬اندیشیدم٬اما کسی نبود که بگوید: چه ...!!!! 

شبی از پشت پنجره تنهایی و زمین نمناک بارانی٬تو را با لهجه گل های نیلوفر ٬ مثل پرستوها صدا کردم.. 

تمام شب را برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم 

پس از یک جستجو در کوجه های بی احساس٬ تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام  روییده بود با حسرت جدا کردم. 

نمیدانم چرا رفتی؟ نمیدانم چرا...؟   شاید خطا کردم. 

و تو به جای آنکه به فکر غربت چشمان من باشی٬ مرا در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردی...! و تو رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید.بعد از رفتنت دریایی بغض کردم و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه بر می داشت٬ تمام بال هایش٬ غرق در اندوه و غربت بود... 

هنوز آشفته ی چشمان زیبای توأم ....برگرد....!!!!  

این را برای کسی مینویسم که دلش به سادگی ابر٬قلبش به شکستگی صورت من٬دستش به گرمی خورشید٬روحش به لطیفی گل های یاس٬چشمانش به سادگی و صداقت ابرهای سفید و نگاهش به صمیمیت صدای دل است.نعمت هایی که در چهره هر کسی نیست٬ چهره ای که جز پاکی و صداقت و صدایی که جز حقیقت و نگرانی را نمیشود در آن پیدا کرد... 

شب ها عروس آسمان هم برایم گریه می کند.گاه لباس سیاهی به تن کرده  که اضطراب و نگرانیم را بیش از پیش میکند و این مرا سخت آزار می دهد. 

نمیدانم٬ شاید از خودم می گویم٬از دلتنگی هایم و از نفس های حبس شده در سینه ام 

بغض این شکوه ها گلویم را می فشرد و به من ندا می دهد که آتشفشان قلبم فوران خواهد کرد  

و یک پلک کوچک٬به راحتی کار را برای این آتشفشان میسر می کند. 

آتشفشانی که جز خرابی قلب من٬خرابی دیگری به بار نمی آورد و لالایی آرام آن مرا به خو اب فرو میبرد.خوابی که ای کاش ابدی بود! 

جای خالیت را بیش از پیش احساس میکنم ٬ شعرهای او که از همه جملات و کلمه ها گویا تر است٬ هرشب قلبم را آتش میزند. 

تویی که تمام زندگیم با شروع و با تو هم به پایان می رسد. 

به نجابت پاییز قسمت می دهم که دل رنجیده ی مرا بیش از این پاره پاره مکن. دلم مثل یک دفتر خاطرات قطور ٬تمام این اتفاقات را از زمان نبودنت در خود نوشته است. 

هر بارانی که می بارد٬زمزمه ای از اسم آسمانیت را برایم به هدیه می آورد. هدیه ای که همراه با با گریه است. 

کاش با دستان خودت این هدیه ها را می دادی تا برایت به اندازه یک اقیانوس گریه کنم.و در جزیره ای میان این موج ها فقط من و تو در کنار هم نشسته باشیم. 

این موج ها که از اقیانوس به طرف من و تو در حرکتند٬مطمئن هستم که با خود اعتراضی از عمق آن را می آورند و هر قطره بارانی که بر سطح آن می ریزد و بر می گردد٬صدای لطیفی از خود انعکاس می دهد. 

 .....

...ادامه دارد