دست عشق از دامن دل دور باد!
می توان آیا به دل دستور داد؟
می توان آیا به دریا حکم کرد
که دلت را یادی از ساحل مباد؟
موج را آیا توان فرمود: ایست!
باد را فرمود: باید ایستاد؟
آنکه دستور زبان عشق را
بی گزاره در نهاد ما نهاد
خوب می دانست تیغ تیز را
در کف مستی نمی بایست داد
قیصر امین پور
شمع هایش را در بشقابی چیده بود
بشقابی پلاستیکی
کبریت٬ فقط چند تا بود
امشب شانس همراهش نبود
کبریت اول شکست
کبریت دوم روشن نشد
کبریت سوم روشن شد ولی
نفسش تا بشقاب نکشید
.
.
.
کبریت آخر روشن شد
و بدنبالش شمع ها
هر وقت دلش می گرفت شمعی روشن می کرد
سوار بر قایق خیال به هر سو سرک می کشید
وقتی پیاده شد
فقط یک شمع مانده بود
دقیق شد
چرا؟!
همه ی شمع ها سفید سوخته بودند و
حرف دلشان سپید بود
این یکی اما
دلش به حالش سوخت...
سیاه می سوخت
همچون دلش
اندیشید
به این که اگر سیاه بنگرد٬ هرگز نمی سوزد و
چیزی جز ترحم نصیبش نمی شود
دل پاک
سوختن و آب شدنش هم زیباست
اشک هایش دلنشین است
فدای دلی که پاک بسوزد....
توی راه
وقتی بعد از یک روز شلوغ و پر دردسر
پیاده پیش میرم
به همه چیز فکر می کنم
به شاخه های درخت که چه زیبا در لباس سخت و شکننده سرما خفته اند
به دختر بچه های دبستانی با بوت های قرمز و صورتی که چه بی ریا می خندند
به ماشین پنچر شده ی کنار خیابون که خدا میداند صاحبش با چه زحمتی٬ برای رفاه خانواده اش تهیه کرده است
به مردمی که با سختی از خیابون گذر می کنند در حالی که پل هوایی در چند متری شان است
.
.
.
.
.
به همه چیز فکر می کنم
و به این می اندیشم
که کسی هست به من بیاندیشد؟!
.
.
.
و باز هر روز
این راه تکراری...
فردای خاطره ها
باز هم سیاه است...
خاطره ای که در هیاهوی این فاصله تلخ٬
فراموش شده است
گذشتن از این فاصله کار کیست؟!
تو ؟!
من؟!
چه کسی؟! چه چیزی؟! قلب هایمان؟! نفس هایمان؟!
.
.
.
.
زیر آوار این سکوت
کم آورده ام...
اعتراف می کنم که کم آورده ام
می دانم د لت با من نیست................اصلا دلی نمانده که سهم کوچکی از آن من باشد
می اندیشم به این که چه صادقانه بودم و تو ....
باورت کردم٬باوری عاشقانه...
دگر عاشق نمی گردم
دگر از عشق بیزارم
که عشق تو اسیرم کرد
رحیل من خداحافظ....
تو که رفتی
اما کتاب زندگی من هنوز بسته نشده است
بلکه یکصد صفحه از آن سفید است
صفحه ای که روزی در آن خواهم نوشت
« دوستت دارم»
و سپس مرگ برای همیشه
خاموشی را
به من و کتابم
هدیه می کند....
اما بدان :
« نگاهت اوج پرواز من است »
نقد صوفی نه همه صافی بیغش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد
صوفی ما که ز ورد سحری مست شدی
شامگاهش نگران باش که سرخوش باشد
خوش بود گر محک تجربه آید به میان
تا سیه روی شود هر که در او غش باشد
خط ساقی گر از این گونه زند نقش بر آب
ای بسا رخ که به خونابه منقش باشد
ناز پرورده تنعم نبرد راه بدوست
عاشقی شیوه ی رندان بلاکش باشد
غم دنیای دنی چندخوری باده بخور
حیف باشد دل دانا که مشوش باشد
دلق و سجاده ی حافظ ببرد باده فروش
گر شرابش ز کف ساقی مهوش باشد