نفس در قفس
آفتاب میشود
روز می شود
تو در گردونه روزگار قدم میگذاری
یک هوا
یک نفس
روزی میرسد که نفس کشیدن را به قلبت یاد می دهی
ـ بی اوـ ـ
تو در گردونه روزگار قدم میگذاری
قد میکشی
بزرگ می شوی
چشمان پاکت
دستان بی ریایت
قدم های نابت
در مسمومیت خواب غرق می شوند
بزرگ میشوی
عاشق میشوی
قلبت نفس میخواهد !
هوایی برای بودن
روز
پلک هایت را به خورشید میگشایی
شب
نگاهت را از ماه میگیری
از آسمان خسته میشوی
قدم هایت زمین را تاب نمی آورند
نفست در قفسی اسیر شده!
میدانی
شاید عشق
ــ دوست داشتن ــ
اسارتی زیبا باشد
اما
....
منتظر نباش
بر عشق انکاری نیست
نه من
نه تمام دلسوختگان این زمین
نه حتی کسی که ...
هیچ کس بر تو خرده نمیگیرد
که چرا
« نفست در قفسی اسیر است»
عاشق باش
دنیا
هنوز هم برای اسارت تو مشتاق است!
قایق
سخت است
برای فرار از آدم هایی که عزیزشان هستی
به سرما پناه ببری
خورشید فاصله ش دورتر شده
و گرمای عشقی نیست
اما
همچنان تو در روان جاری پلک هایم
تکرار میشوی
و دوستت دارم
هم میشود دلاویز ترین شعر جهان
عزیز من
ـ عزیزترین عزینانم ـ
همچنان که تو میخندی
من نفس میکشم
فاصله ای نیست
پلک هایم بسته اند
انوار خورشید
هرچند خیلی دور
صورتم را نوازش می کنند
باد
دست در موهایم انداخته
چقدر دلتنگ نوازشم ....
و تلالو اشک هایم میشود
لبخند شاپرک باغچه کوچک دلتنگیم
من... دلتنگی را نفس میکشم
من...طعم گس دلتنگی را چشیده ام
من...شبها
در آغوش اشک و دلتنگی
آرام میگیرم
فاصله ها رخ مینمایند
و قایقی یخی
مرا در خود می فشارد...
و هنوز
خورشید از من فاصله دارد
....
یلدای خورشید
در این دنیای ماشینی
و در روزهایی که دوستی ها از جنس فیبر نوریست
روزگاری که نامرادی ها
قله اش سپیدتر است
شاید
*یلدا*
بهانه ای برای با هم بودن باشد
می شود دوباره
کنار مادربزرگ انار دانه کرد
و به حافظ خوانی پدر بزرگ گوش سپرد
می شود دوباره
جمع بودن٬ ما بودن٬ را تجربه نمود
نمیدانم
شاید به قولی
امشب یلدای الهه زن٬ میـــــــــنو
و الهه خورشید٬میــــــــــــــــترا
می باشد
شبی که بر نیاکان ما عزیز بود.....
یلـــدای عشــق و مهـــر
مبــارکــــ
بخوان
بودنم را بخوان
ای همه ی هستی من
و بگو
چگونه بخوانمت؟
چگونه بدانمت؟
رد دست هایت را
بر روی بخار شیشه را
چگونه دنبال کنم ؟
موسیقی قدمهایت را
چگونه فریاد بزنم؟
زمانی از تو سرشار بودم
زمانی
دنیایم٬
دنیایت بود...
بگو چگونه دنیایم را باز ستانم؟
سرما
سکوت یخ زده م را
بلعیده
ومن سخت
در بیراهه قدم بر میدارم
و میدانم
که تو هستی
تو در تک تک لحظات تاریک من
حضور داری
ستاره ی روشنیم
گلهای اتاقم
خشکیده اند
اما
هنوز بوی تو را می دهد
قاب دیوارم
شکسته
اما
تصویر تو همچنان میخندد
اقاقی پشت پنجره
خوشحال است
میبینی؟؟؟؟
بی وقفه معشوقه ش را به آغوش میکشد...
و تنها سرمای دستان من است
که چون نوازشی آزارش می دهد
وقتش رسیده
او و عشقش را به حال زیبایش
رها کنم
ومن....
می مانم و بارانی که
اشک هایم را پشت قطره هایش پنهان می کند.....
عشق چوبی
«روزگاری یک تبسم٬یک نگاه
خوش تر از گرمای صد آغوش بود
این زمان بر هر که دل بستم دریغ
آتش آغوش او خاموش بود...»
در روزهایی که دلشکسته بودم
حرفای پدر ژپتو به پینوکیو تو ذهنم قطار شد...
« پینوکیو!
چوبی بمان.
آدم ها سنگی اند٬دنیایشان قشنگ نیست »
اما این روزها آرامم
آنقدر که از پریدن پرنده
غافل نمی شوم
در خیابانی گم نمی شوم
آسان از یاد می روم
و آسان تر فراموش می کنم
و شکایتی در راه نیست
آرامم
گله ای نیست
و نه انتظاری
اشکی نیست
و نه بهانه ای
تنها آرامم
این روزها
یک وحشی آرام!!!!
آنقدر که جنونم شک دار شده است
نکند مرده ام و خودم نمی دانم؟؟؟؟
حرف هایم پر از خیال شده
و خیالم پر از حرف های سکوت
و سکوتم
خیال حرف هایی ست
که درون ذهنم قتل عام شده اند
بر نگرد
نمیخواهم برگردی
ولی هنوز برای بودنت فال حافظ میگیرم !!!
بازی بود٬نه؟
یک قایم باشک
کی چشم گذاشت؟؟؟؟
کی قایم شد؟؟؟
من هنوز روزها را می شمارم!
با گفتن یک جایت خالی ست
نه جای من پر می شود
نه از عمق شادی هایت کمتر
فقط دل خوش می شوم که بود و نبودم برایت مهم است
مرا به ذهنت بسپار
نه دلت!!!!!!!!!!
دلتنگی
« چه قصه غریبیست...اینجا در اوج تنهایی در جمعی!!! ولی آنجا در اوج جمعیت تنهایی!!! »
راست گفتی فرینازی...خیلی غریبه...
دلم تنگ شده
دلم خیلی تنگ شده
برای یه بانوی شرقی
برای خودم
برای یه رویا
برای رویایی که احساسش شاید از اشکای پسرک گلفروش روانتر بود
اونقدر می نوشت تا آرامششو پیدا کنه
اونقدر نوشت تا یه شیشه شد
....
یه سنگ کوچولو بود
شاید یه خرده سنگ
همه ی اون شیشه آوار شد رو دست و پاش
گذر زمان مداواش کرد
ولی
هنوز رد خرده شیشه ها هست
اون شیشه رو هم بند زد
ولی مثل اولش نشد
دیگه نوشتنم آرومش نمیکنه
دیگه حتی کلمات هم ازش فرار میکنن
مثل دوستاش
مثل آدمایی که دوسشون داشت و داره
مثل....
دلم تنگ شده
برای فرینازی که همیشه نوشته هاش عطر آرامشه
برای یه داداش مهربون که .... خیلی اذیتش کردم
برای یه استاد که غلط دیکته ایامو بگیره
برای آدمایی که فراموشم کردن
برای آدمایی که فراموش کردم
دلم خیلی تنگ شده
آسمون آبیه
ولی ابری نیست
انگاری آسمون دلتنگ نیست
شاید
....
آسمون ببار
ببار
مثل بانو
فقط ببار
حالا سکوت
از سکوتم بیزار شده
من یا تو؟!
گام بر می دارم
و شاید
تو را جا نهم
بر انوار خاطراتم
شاید تو باشی و
بودنت
نوای بودنم
شاید هم بر عکس
تو گرانترین تصویری
من میشوم قاب تماشاییت
کافیست؟!
دل های پاک خطا نمیکنند
فقط سادگی می کنند
و امروز
سادگی پاک ترین خطای دنیاست......
نمیدانم
من خطا بودم یا تو؟!!!!!
تو دل بودی یا من؟!!!!
و امروز دیگر هیچ.....
حذف میکنم افکار پوچ را
و می نگرم به آینده
به در کنار تو بودن
نه
سرشار از تو بودن
این عشق و خوشبختی
من است
قاضی
حرف هایم
جا خوش کرده بودند
نمیدانم
اشتباهم چه بود؟
شاید
بعضی حرف ها هیچوقت نباید
روی ریل زبان افتند
چون دیگر
سوزنبانی نیست
دلم لبریز بود
و کسی رو جز تو سراغ نداشتم
کسی که تنها پشتوانه م بود....
به خیالم
تنها حرفیست
بی هیچ حرفی
شاید
یک درد و دل دخترانه
که اشک هایم بدرقه میکردند
کلمات را
برایت نوشتم
از دلتنگی ها
نبودن ها٬ندیدن ها
گفتم٬گفتم٬گفتم
تا تهی شدم ...
همین
و تو
به جای دست نوازش
با لبخندی تلخ
محکومم کردی
دل من
وکیل مدافع نداشت
شاکی نداشت
در دادگاهش
کسی نبود
خودش و خودش
چه قضاوت عادلانه ای!!!!
