دعای باران
هزاران نفر برای باریدن باران دعا می کنند
غافل از اینکه خداوند با آن کودکی ست
که چکمه اش سوراخ است...
جزر و مد
ماه
دریا را به خود می خواند و
آب
با کمندی٬ در فضاها ناپدید
دم به دم خود را به بالا می کشید
جا به جا در راه این دلدادگان
اختران آویخته فانوس ها
گفتم این دریا و این یک ذره راه!
می رساند عاقبت خود را به ماه!
من ٬
چه گویم
جدا از ماه خویش
بین ما
افسوس
اقیانوس ها.....
اسب
کوله بار بر داشتم
و همسفری یافتم از جنس دلتنگی
کم حرف و ساکت
هر از گاهی از بدی راه گله می کرد
ساعت ها برایش گفتم
تا خالی شوم
در کنارش قدم بر میداشتم
تا مبادا احساس کند بین او و خودم فرقی قائلم
وقتی به چشمانش نگاه میکردم
از منم دلتنگ تر بود
ولی حیف که
نه من زبان او را می دانستم
نه او !!!!!!!
ولی انگار بیش از همه می فهمید که چه می گویم!
ساعت ها راه رفتیم
بازی کردیم
خندیدیم
و برای روز که داشت کم کم بار سفر می بست
دست تکان دادیم
روز دلپذیری بود
در کنار دریاچه و غروب آفتاب
و همسفرم
اسب!
مادرم
مادرم
ای تجلی هرچه خوبی ست
نمیدانم چگونه وصف کنم مهربانیت را؟
اشک ت را؟ لبخندت را؟
گذشتت را؟ خشم ت را؟
که همه از دل پر نورت سرازیر میشود....
شاید٬
بدون شک
نفسم به نفست بند است
که به شادیت آسمان ها را در دست دارم
و به اشک ت به قعر چاه میروم
فاطمه
شد الگوی زندگیت....
تویی که می کوشی فاطمه وار زندگی کنی...
و من
مادرم....
منم که در عرش آسمانها سیر میکنم
که مادری چون تو دارم...
در حالی که میدانم
بهشت را در آغوش داری
«میلاد حضرت فاطمه (س) و روز زن
بر همه مادران و زنان شرقی مبارک»
می خواهم...
می خواهم راه بروم
و شن های داغ را با پوستم احساس کنم
می خواهم بدوم
و وزش نسیم مرطوب را در موهایم احساس کنم
می خواهم شنا کنم
و بگذارم موج ها مرا به ساحل برسانند
می خواهم آفتاب سرخ درخشان را تماشا کنم
و آنگاه می خواهم به تو بپیوندم
و همچنان که درخششی مانند شعاع آفتاب می سازیم
به ستاره ها کمک کنم
به آسمان برسند
می خواهم همه سرزمین های تاریک را
با آتش وجودمان گرم کنم
و خواب ابرهای رقصان را ببینم
و بار دیگر می خواهم
به تو بپیوندم
و همه سرزمین ها را
با غش غش خنده مان بیدار کنیم
می خواهم همچنان که یک صبح زیبای دیگر را با یکدیگر جشن میگیریم
به آفتاب کمک کنم
که بتابد.....
دیدار دنیا
باز ی اردیبهشت دیگه
باز بیست و پنجم
و باز... ی رویای تازه
ولی حس خوبیه
همیشه روز تولدم ی حس عجیبی دارم
نه بخاطر اینکه روز تولدمه !نه!
حس میکنم همه وجودم
نو و تازه ست
هنوز میتونم نفس بکشم
و بخندم
زندگی کنم
و تجربه جمع کنم
ی حس شاد و دوست داشتنی
آهای دنیا
من اومـــــــــــــدم
رویــــــــــــــا....
اومــــــــــــــدم که باهات بخندم
نه اینکه بجنگم!!!
رهای رها....
بفرمایید تولد...
اینم سه مدل کیک که خودم خیلی دوست دارم :
« لطفأ مراقب قند خود باشید »
اینم ی دسته گل تقدیم به پدر و مادر عزیزم
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* اگه کم و کسری داشت شرمنده
با بودجه دانشجویی بیشتر از این در توانم نبود!
** فرینازی ممنونم عزیزم ...
آری!
با دلهره هیجان وارد محیط کارش شد
در دلش زمزمه کرد: « زاهد بودم ترانه گویم کردی
آشفته ومست سو به سویم کردی
سجاده نشین با وقاری بودم
بازیچه کودکانه کویم کردی »
پاهایش نای جلو رفتن نداشت...
اردیبــهشت بود...
انگار درهای قفس را شکسته بود و بعد پرواز به دورترین نقاط...
صداهایی درونش غوغا می کردند؛
کجا؟؟؟؟؟
مردم چه می گویند؟؟؟؟؟
مگر از دیوار کسی بالا رفته ام؟
ـ سال ها باورش کرده بودم
به چه کسی جز او باید بگویم ؟
این همه حرفی را که در دلم سنگینی می کند....
بگذار از جنس باری که روی شانه هایم مانده حرفی بزنم...
محبت
سیمرغی آشیان گم کرده شده
و فقط در کتاب ها پیدا می شود
خسته ام...
هرکسی را باور کردم فرو ریخت...
فرق انسان با دیوارهای گچی به صفر رسیده است!!!
صدایی در درونش گفت:
تو فقط جنس سرنوشتی
خواهر شانس و قسمت
رفیق انتظار...
چشمش که به یارش افتاد
گفت:
ـ سردم است...
سرم از تبار آریایی های بی سامان
سرم از نژاد قله های برف گرفته این توچال
سرم از گل های سیاه قطب شمال
مگر نمیدانی؟!
از تاریخ آدم و حوا کهن ترم...!!!
مگر می شود عشق را پایمال کرد؟!
مگر می شود در دو سوی دیوار پرپر زد و رابطه برقرار کرد ؟!
من و تو
پشت دیواری کلفت بهم چسبیده ایم و حتی
تپش قلب هایمان با هم اتفاق می افتد...
همه جا با منی
همه جا با توأم...
پس اعتراف می کنی که دوستم داری؟؟
«آری»
کاش قلبم را بیرون می آوردم و در دورترین نقطه ی این کره خاکی می انداختم...
این نهال مردنی نیست
خیلی خواستم از ریشه بزنمش...نشد...
خیلی خیلی تنهام....
آدم ها را نمی شود با سند و کاغذ خرید!...
چرا عشقت را زیر پای عقل دنیایی خرد می کنی؟!
چرا؟
چرا؟
چرا؟
هنوز هم همان دیوار قدیمی
عشق انسان را دچار نگرانی میکند
قرن ها گذشته است...
و مردان هنوز
میان جسم و قلب خود دیوار می کشند...
اگر....
اگر دروغ رنگ داشت
هر روز شاید٬ دهها رنگین کمان در دهانمان نطفه میبست
و بیرنگی کمیاب ترین چیزها بود
اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت
عاشقان سکوت شب را ویران می کردند
اگر براستی خواستن٬توانستن بود
محال نبود وصال!
و عاشقان که همه خواهانند
همیشه می توانستند تنها نباشند
اگر گناه وزن داشت
هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد
تو از کوله بار سنگین خویش ناله می کردی...
و من شاید
کمر شکسته ترین بودم
اگر غرور نبود
چشمهایمان به جای لبهایمان سخن نمی گفتند
و ما کلام محبت را در میان نگاه های گهگاهمان جستجو نمیکردیم
اگر دیوار نبود
نزدیک تر بودیم
با اولین خمیازه به خواب می رفتیم
و هر عادت مکرر را در میان زندان حبس نمیکردیم
اگر خواب حقیقت داشت
همیشه خواب بودیم
هیچ رنجی بدون گنج نبود.... ولی گنج ها شاید بدون رنج بودند
اگر همه ثروت داشتند
دل ها سکه ها را بیش از خدا نمیپرستیدند
و یکنفر در کنار خیابان خواب گندم نمیدید
تا دیگران از سر جوانمردی
بی ارزش ترین سکه هاشان را نثار او کنند
اما بی گمان صفا و سادگی میمیرد....
اگر همه ثروت داشتند
اگر مرگ نبود
همه کافر بودند
و زندگی بی ارزش ترین کالا بود
ترس نبود٬زیبایی نبود٬ و خوبی هم شاید اگر عشق نبود...
به کدامین بهانه می گریستیم و میخندیدیم؟؟؟
کدام لحظه نایاب را اندیشه می کردیم؟؟؟
و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟؟؟
آری...
بیگمان بیش از اینها مرده بودیم....
اگر عشق نبود
اگر کینه نبود
قلبها تمامی حجم خود را در اختیار عشق می گذاشتند
اگر خداوند
یک آرزوی انسان را برآورده می کرد
من بی گمان دوباره دیدن تو را آرزو می کردم
و تو
نیز هرگز ندیدن من را
آنگاه نمیدانم
براستی خداوند کدامیک را میپذیرفت؟؟؟
اردیـ ـ ـ ـبهشت
شک ندارم
اگر گرمای لبخند تو نبود
نه این اردیـ ـ ـ ـ ـبهشت می شد
و نه
من این ماه به دنیا می آمدم !!!!
« میلاد تهرانی»
دلتنگی
دلم برای کسی تنگ است
که آفتاب صداقت را
به مهمانی گل های باغ می آورد
و گیسوان بلندش را
ـ به بادها می دهد
و دست های سپیدش را
به آب می بخشید....
دلم برای کسی تنگ است
که آن دو نرگس جادو را
به عمق آبی دریای واژگون می دوخت
وشعر های خوشی برای پرندگان می خواند
دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی خود را
نثار من می کرد...
دلم برای کسی تنگ است
که تا شمال ترین شمال
و در جنوب ترین جنوب
ـ در همه حال
همیشه در همه جا
ـ آه با که بتوان گفت
که بود با من و
ـ پیوسته نیز بی من بود
و کار من ز فراقش فغان و شیون بود
کسی که بی من ماند
کسی که با من نیست
کسی ......
ـ دگر کافی ست
« حمید مصدق »