قایق
سخت است
برای فرار از آدم هایی که عزیزشان هستی
به سرما پناه ببری
خورشید فاصله ش دورتر شده
و گرمای عشقی نیست
اما
همچنان تو در روان جاری پلک هایم
تکرار میشوی
و دوستت دارم
هم میشود دلاویز ترین شعر جهان
عزیز من
ـ عزیزترین عزینانم ـ
همچنان که تو میخندی
من نفس میکشم
فاصله ای نیست
پلک هایم بسته اند
انوار خورشید
هرچند خیلی دور
صورتم را نوازش می کنند
باد
دست در موهایم انداخته
چقدر دلتنگ نوازشم ....
و تلالو اشک هایم میشود
لبخند شاپرک باغچه کوچک دلتنگیم
من... دلتنگی را نفس میکشم
من...طعم گس دلتنگی را چشیده ام
من...شبها
در آغوش اشک و دلتنگی
آرام میگیرم
فاصله ها رخ مینمایند
و قایقی یخی
مرا در خود می فشارد...
و هنوز
خورشید از من فاصله دارد
....
یلدای خورشید
در این دنیای ماشینی
و در روزهایی که دوستی ها از جنس فیبر نوریست
روزگاری که نامرادی ها
قله اش سپیدتر است
شاید
*یلدا*
بهانه ای برای با هم بودن باشد
می شود دوباره
کنار مادربزرگ انار دانه کرد
و به حافظ خوانی پدر بزرگ گوش سپرد
می شود دوباره
جمع بودن٬ ما بودن٬ را تجربه نمود
نمیدانم
شاید به قولی
امشب یلدای الهه زن٬ میـــــــــنو
و الهه خورشید٬میــــــــــــــــترا
می باشد
شبی که بر نیاکان ما عزیز بود.....
یلـــدای عشــق و مهـــر
مبــارکــــ
بخوان
بودنم را بخوان
ای همه ی هستی من
و بگو
چگونه بخوانمت؟
چگونه بدانمت؟
رد دست هایت را
بر روی بخار شیشه را
چگونه دنبال کنم ؟
موسیقی قدمهایت را
چگونه فریاد بزنم؟
زمانی از تو سرشار بودم
زمانی
دنیایم٬
دنیایت بود...
بگو چگونه دنیایم را باز ستانم؟
سرما
سکوت یخ زده م را
بلعیده
ومن سخت
در بیراهه قدم بر میدارم
و میدانم
که تو هستی
تو در تک تک لحظات تاریک من
حضور داری
ستاره ی روشنیم
گلهای اتاقم
خشکیده اند
اما
هنوز بوی تو را می دهد
قاب دیوارم
شکسته
اما
تصویر تو همچنان میخندد
اقاقی پشت پنجره
خوشحال است
میبینی؟؟؟؟
بی وقفه معشوقه ش را به آغوش میکشد...
و تنها سرمای دستان من است
که چون نوازشی آزارش می دهد
وقتش رسیده
او و عشقش را به حال زیبایش
رها کنم
ومن....
می مانم و بارانی که
اشک هایم را پشت قطره هایش پنهان می کند.....
عشق چوبی
«روزگاری یک تبسم٬یک نگاه
خوش تر از گرمای صد آغوش بود
این زمان بر هر که دل بستم دریغ
آتش آغوش او خاموش بود...»
در روزهایی که دلشکسته بودم
حرفای پدر ژپتو به پینوکیو تو ذهنم قطار شد...
« پینوکیو!
چوبی بمان.
آدم ها سنگی اند٬دنیایشان قشنگ نیست »
اما این روزها آرامم
آنقدر که از پریدن پرنده
غافل نمی شوم
در خیابانی گم نمی شوم
آسان از یاد می روم
و آسان تر فراموش می کنم
و شکایتی در راه نیست
آرامم
گله ای نیست
و نه انتظاری
اشکی نیست
و نه بهانه ای
تنها آرامم
این روزها
یک وحشی آرام!!!!
آنقدر که جنونم شک دار شده است
نکند مرده ام و خودم نمی دانم؟؟؟؟
حرف هایم پر از خیال شده
و خیالم پر از حرف های سکوت
و سکوتم
خیال حرف هایی ست
که درون ذهنم قتل عام شده اند
بر نگرد
نمیخواهم برگردی
ولی هنوز برای بودنت فال حافظ میگیرم !!!
بازی بود٬نه؟
یک قایم باشک
کی چشم گذاشت؟؟؟؟
کی قایم شد؟؟؟
من هنوز روزها را می شمارم!
با گفتن یک جایت خالی ست
نه جای من پر می شود
نه از عمق شادی هایت کمتر
فقط دل خوش می شوم که بود و نبودم برایت مهم است
مرا به ذهنت بسپار
نه دلت!!!!!!!!!!
دلتنگی
« چه قصه غریبیست...اینجا در اوج تنهایی در جمعی!!! ولی آنجا در اوج جمعیت تنهایی!!! »
راست گفتی فرینازی...خیلی غریبه...
دلم تنگ شده
دلم خیلی تنگ شده
برای یه بانوی شرقی
برای خودم
برای یه رویا
برای رویایی که احساسش شاید از اشکای پسرک گلفروش روانتر بود
اونقدر می نوشت تا آرامششو پیدا کنه
اونقدر نوشت تا یه شیشه شد
....
یه سنگ کوچولو بود
شاید یه خرده سنگ
همه ی اون شیشه آوار شد رو دست و پاش
گذر زمان مداواش کرد
ولی
هنوز رد خرده شیشه ها هست
اون شیشه رو هم بند زد
ولی مثل اولش نشد
دیگه نوشتنم آرومش نمیکنه
دیگه حتی کلمات هم ازش فرار میکنن
مثل دوستاش
مثل آدمایی که دوسشون داشت و داره
مثل....
دلم تنگ شده
برای فرینازی که همیشه نوشته هاش عطر آرامشه
برای یه داداش مهربون که .... خیلی اذیتش کردم
برای یه استاد که غلط دیکته ایامو بگیره
برای آدمایی که فراموشم کردن
برای آدمایی که فراموش کردم
دلم خیلی تنگ شده
آسمون آبیه
ولی ابری نیست
انگاری آسمون دلتنگ نیست
شاید
....
آسمون ببار
ببار
مثل بانو
فقط ببار
حالا سکوت
از سکوتم بیزار شده
من یا تو؟!
گام بر می دارم
و شاید
تو را جا نهم
بر انوار خاطراتم
شاید تو باشی و
بودنت
نوای بودنم
شاید هم بر عکس
تو گرانترین تصویری
من میشوم قاب تماشاییت
کافیست؟!
دل های پاک خطا نمیکنند
فقط سادگی می کنند
و امروز
سادگی پاک ترین خطای دنیاست......
نمیدانم
من خطا بودم یا تو؟!!!!!
تو دل بودی یا من؟!!!!
و امروز دیگر هیچ.....
حذف میکنم افکار پوچ را
و می نگرم به آینده
به در کنار تو بودن
نه
سرشار از تو بودن
این عشق و خوشبختی
من است
قاضی
حرف هایم
جا خوش کرده بودند
نمیدانم
اشتباهم چه بود؟
شاید
بعضی حرف ها هیچوقت نباید
روی ریل زبان افتند
چون دیگر
سوزنبانی نیست
دلم لبریز بود
و کسی رو جز تو سراغ نداشتم
کسی که تنها پشتوانه م بود....
به خیالم
تنها حرفیست
بی هیچ حرفی
شاید
یک درد و دل دخترانه
که اشک هایم بدرقه میکردند
کلمات را
برایت نوشتم
از دلتنگی ها
نبودن ها٬ندیدن ها
گفتم٬گفتم٬گفتم
تا تهی شدم ...
همین
و تو
به جای دست نوازش
با لبخندی تلخ
محکومم کردی
دل من
وکیل مدافع نداشت
شاکی نداشت
در دادگاهش
کسی نبود
خودش و خودش
چه قضاوت عادلانه ای!!!!
آفتاب می شود...
نگاه کن که غم درون دیده ام
چگونه قطره قطره آب میشود
چگونه سایه سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می شود
نگاه کن
تمام هستی م خراب میشود
شراره ای مرا به کام می کشد
مرا به اوج میبرد
مرا به دام میکشد
نگاه کن
تمام آسمان من
پر از شهاب میشود
تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده ای مرا کنون به زورقی
ز عاج ها٬ ز ابرها٬ بلورها
مرا ببر امید دلنواز من
ببر به شهر شعرها و شورها.
به راه پر ستاره می کشانی ام
فراتر از ستاره می نشانی ام
نگاه کن
نگاه کن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخرنگ ساده دل
ستاره چین برکه های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه های آسمان
کنون به گوش من دوباره می رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کن که من کجا رسیده ام
کنون که آمدیم تا اوج ها
مرا بشوی با شراب موج ها
مرا بپیچ در حریر بوسه ات
مرا بخواه در شبان دیر پا
مرا دگر رها مکن
مرا از این ستاره ها جدا مکن
نگاه کن
که موم شب به راه ما
چگونه قطره قطره آب میشود
صراحی سیاه دیدگان من
به لای لای گرم تو
لبالب از شراب خواب می شود
به روی گاهواره های شعر من
نگاه کن
تو می دمی و آفتاب می شود...
«فروغ فرخزاد»